منیزیوم اکساید ( Magnesium Oxide )

مطلب را به اشتراک بگذارید

موارد و مقدار مصرف

الف)آنتی اسید : ۸۰۰- ۴۰۰ میلی‌گرم خوراکی روزانه.

ب) ملین (در آماده سازی روده) : ۵/۳ گرم خوراکی همراه بیزاکودیل تجویز می‌شود.

پ) مکمل منیزیم : ۸۰۰ میلی‌گرم خوراکی روزانه.

مکانیسم اثر

این دارو باعث خنثی شدن اسید معده می‌شود.

موارد منع مصرف و احتیاط

موارد منع مصرف : حساسیت به دارو یا اجزاء فرمولاسیون، هایپرمنیزیمی.

موارد احتیاط : اختلال عملکرد کلیه.

تداخل دارویی

منیزیم اکسید در صورت تجویز همراه تتراسیکلین باعث مختل شدن جذب تتراسیکلین می‌شود.

ترکیبات حاوی منیزیم باعث کاهش اثر فارماکولوژیک داروهایی مانند بنزودیازپین‌ها، کاپتوپریل، کلروکین، دیگوکسین، تیکلوپیدین، آنتاگونیست‌های H2، هیدانتوئین‌ها، نمک‌های آهن، پنی سیلامین، متوتروکسات و فنوتیازین‌ها می‌شود.

ترکیبات حاوی منیزیم باعث افزایش اثر فارماکولوژیک داروهایی مانند دی کومازول و سولفونیل اوره‌ها می‌شود.

عوارض جانبی :

اعصاب مرکزی: گیجی، آرامش بیش از حد، کاهش رفلکس‌های محیطی.

قلبی – عروقی: افت فشار خون، بلوک قلبی، کلاپس عروقی.

دستگاه گوارش: تهوع، استفراغ، کرامپ شکمی.

متابولیک: هایپوناترمی، اختلالات الکترولیتی.

سایر عوارض: ضعف عضلانی، گر گرفتگی، تعریق، فلج.

مسمومیت و درمان

علائم هایپرمنیزیمی شامل از بین رفتن رفلکس تاندون‌های عمقی، سرکوب تنفسی، تهوع و استفراغ، گر گرفتگی، احساس تشنگی، اتساع عروق محیطی، افت فشار خون، خواب آلودگی، گیجی، ضعف عضلانی، برادیکاردی، کوما و ایست قلبی است.

مقالات مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *