اوتیسم یا در خودماندگی (Autism) – نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیر طبیعی مشخص می شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می کند و علت اصلی آن ناشناخته است. این اختلال در پسران شایع تر از دختران است.
وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی اساسی در بروز این بیماری دارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد.
کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ایجاد ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی با مشکل روبرو هستند. این اختلال ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آن ها دشوار می سازد. در بعضی از موارد رفتارهای خود آزارانه و پرخاشگرانه نیز در این افراد دیده می شود.
در این افراد حرکات تکراری ( دست زدن، پریدن) پاسخ های غیر معمول به افراد، دل بستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می شود. هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است. از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده در دنیا یک کودک مبتلا به اوتیسم متولد می شود.
