اوتیسم یک اختلال تکاملی شناخته شده به عنوان اختلالات نافذ رشد (PDDs ) است.
علائم این اختلال معمولاً واضح است و از سنین بین ۲۴ ماه تا ۶ سال مشخص می شود.
علائم این بیماری شامل تأخیر قابل توجه در زبان و رشد شناختی است. ممکن است نشانه هایی از رفتار وسواسی و یا ضد اجتماعی نیز در کودک مشاهده شود.
علائم اوتیسم می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد.
علت دقیق اوتیسم و دیگر اختلالات طیف اوتیسم (ASDS) ناشناخته است.
علم در حال حاضر نشان می دهد که هیچ علت واحدی برای اوتیسم وجود ندارد.
با توجه به موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، این احتمال وجود دارد که ناشی از هر دو، ژنتیک و محیط زیست، باشد.
کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً از اجتماع فرار می کنند، حرکات تکراری یا وسواسی انجام می دهند مثل تاب دادن و حرکت دادن مداوم بدن، این گونه افراد معمولاً به نور، سر و صدا و یا بو ها حساس اند.
مثلاً کودک ممکن است گوش خود را پوشش داده و با گریه از روبروی تلویزیون یا موبایل فرار کند.
محققان استرالیایی دریافته اند که کودکان مبتلا به اوتیسم در صورتی که با حیوانات خانگی بازی کنند، اجتماعی تر می شوند و تا حدودی بهبود می یابند.
حیوانات می توانند استرس کودکان را کاهش دهند.
برای کودکان مبتلا به اوتیسم، کلاس درس و سایر محیط های اجتماعی بسیار پرتنش است.
با انجام تحقیقاتی مشخص شده که کودکانی که با همستر بازی می کردند، نسبت به سایرین در برخورد های اجتماعی ماهر تر بوده، بیشتر لبخند می زنند و به چهره طرف صحبت نگاه می کنند. این امر در مورد سایر حیوانات نیز صادق است.
