خوردن بیش از حد خوراکی های شیرین یا تنقلات نمکی ممکن است به نظر چیزی باشد که شما از آن رشد کرده اید، اما بر اساس نظرسنجی که از موسسه دانشگاه میشیگان منتشر شد، بخش قابل توجهی از بزرگسالان بالای ۵۰ سال می گویند که نمی توانند به غذاهای بسیار فرآوری شده نه بگویند (اعتیاد به غذا)

بر اساس این نظرسنجی، از هر ۸ بزرگسال بالای ۵۰ سال، ۱ نفر علائم اعتیاد به غذا را نشان می دهد

محققان پاسخ های بیش از ۲۰۰۰ بزرگسال ۵۰ تا ۸۰ ساله را که نظرسنجی ملی دانشگاه در مورد پیری سالم را تکمیل کردند، بررسی کردند. زنان بیشتر از مردان معیارهای تعریف نظرسنجی از اعتیاد را داشتند.

این نظرسنجی بر روی غذاهای بسیار فرآوری شده – شیرینی ها، غذاهای نشاسته ای مانند نان سفید، تنقلات شور، غذاهای چرب و نوشیدنی های شیرین – متمرکز بود، اما همچنین از شرکت کنندگان خواسته شد تا هر غذایی که در ۱۲ ماه گذشته با آن مشکل داشتند را در نظر بگیرند.

اشلی گیرهارت، دانشیار دپارتمان روانشناسی در دانشگاه میشیگان در آن می گوید:

«توانایی این غذاها برای تحریک علائم کلاسیک اصلی اعتیاد با آنچه در این جمعیت مسن تر با الکل و تنباکو می بینیم برابر است. درختکاری. ما فکر می‌کنیم که این در جمعیت‌های جوان‌تر نیز صادق است.»

 پرسش‌های مقیاس اعتیاد به غذای ها برای سنجش اینکه آیا افراد مسن‌تر شاخص‌های اصلی اعتیاد را تجربه می‌کنند یا خیر، عبارتند از:

من آنقدر میل شدید به خوردن غذاهای خاص داشتم که نمی توانستم به چیز دیگری فکر کنم (۲۴٪ گفتند که این یک بار در هفته اتفاق می افتد).
من تلاش کردم و نتوانستم مصرف برخی غذاها را کاهش دهم یا آن را متوقف کنم (۱۹٪ گفتند که این دو تا سه بار در هفته اتفاق می افتد).
اگر به دلیل نخوردن برخی غذاها مشکلات عاطفی داشتم، آنها را می خوردم (۱۷ درصد، هفته ای یک بار).
خوردن همان مقدار غذا مانند گذشته لذت زیادی به من نداد (۱۳٪، دو تا سه بار در هفته).
دوستان و خانواده من نگران این بودند که چقدر پرخوری می کنم (۱۲٪، یک بار در ماه).
رفتار غذایی من باعث ناراحتی زیادی برای من شد (۱۲٪، دو تا سه بار در هفته).
من مشکلات قابل توجهی در زندگی ام به دلیل غذا و خوردن داشتم (۹ درصد، دو تا سه بار در هفته).

گیرهارت یکی از اعضای گروهی بود که مقیاس اعتیاد به غذای ییل را ابداع کرد. او گفت که این مقیاس از همان معیارهای مورد استفاده برای تشخیص اعتیاد به مواد استفاده می کند و آن را برای غذاهای بسیار فرآوری شده اعمال می کند.

گیرهارت مشکوک است که غذاهای فوق فرآوری شده ، که سرشار از چربی، شکر و نمک هستند، به سیستم پاداش مغز نفوذ کرده و باعث ترشح دوپامین می‌شوند، همان ماده شیمیایی سیگنال‌دهنده‌ای که باعث می‌شود افراد از دریافت غذای کافی، رابطه جنسی یا استفاده از داروهای خاص احساس لذت کنند.

او گفت که یکی دیگر از مؤلفه‌های موذی این غذاها این است که شرکت‌ها فیبر و آب را از بین می‌برند که مصرف مقادیر زیاد آن را برای مردم آسان‌تر می‌کند بدون اینکه احساس سیری کنند.

گیرهارت افزود: زمانی که احساس سیری می کنید، هورمون هایی در روده وجود دارند که سیستم دوپامین را کاهش می دهند. به نظر نمی رسد که این غذاها نشانه سیری باشند، بنابراین سیستم دوپامین را تضعیف نمی کند.

گیرهارت گفت: «مردم واقعاً احساس تعارض دارند و با این غذاهای بسیار فرآوری شده مشکل دارند. بسیاری از قدرت این غذاها آگاه نیستند.»

دکتر ویجایا سورامپودی، استادیار پزشکی در مرکز تغذیه انسان، می‌گوید: «نکته مهم در مورد غذاهای فوق فرآوری شده این است که متوجه شوید وقتی یکی از آنها را می‌خورید، ممکن است نتوانید در یک غذا متوقف شوید و ممکن است نیاز به خوردن بیشتر داشته باشید.

سورامپودی گفت که به بیمارانش می‌گوید از فست فودها و غذاهای مملو از شکر اضافه دوری کنند و به جای نان سفید، برای مثال، محصولاتی را انتخاب کنند که از غلات کامل تهیه شده است ، که به آنها احساس سیری می‌دهد.